АРМИНФОЦЕНТР: Интервью с Жирайром Липаритяном - главным советником экс-президента Армении Левона Тер-Петросяна о ситуации в Сириии путях решения проблем армянской диаспоры в Сирии. данное TV компании "Первый информационный!. (наармянском языке) «Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Միչիգանի համալսարանի պրոֆեսոր, 1994-1997թթ. ՀՀ առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի գլխավոր խորհրդական Ժիրայր Լիպարիտյանը:

- Ի՞նչ է սպասվում Սիրիայի հայ համայնքին, պարոն Լիպարիտյան: Վերջին օրերին տարբեր տեղեկությունների համաձայն` հայերի նկատմամբ բացասական վերաբերմունք կա Սիրիայի ընդդիմության կողմից, պատճառն այն է, որ սիրիահայությունը շարունակում է պաշտպանել Ասադին: Այս իրավիճակում ի՞նչ լուծումներ եք տեսնում:

- Այդ հարցում որևէ լավ լուծում չկա: Վերջին տասնամյակներում` 1950-ականներից սկսած, Մերձավոր Արևելքում խնդիրներ են ծագել, ազգային փոքրամասնությունները տուժել են հեղափոխություններից, քաղաքացիական բռնկումներից` Իրանում, Սիրիայում, Լիբանանում, Իրաքում, Եգիպտոսում: Ես չեմ կարծում, որ այնտեղ մեծ ապագա կա: Բայց մենք նաև քաղաքականություն էինք վարում, որ այդ երկրներում որոշ ուժեր, որոնք առանց մեզ և այլ փոքրամասնությունների չէին կարող իշխանություն պահել` մեր կարողությունները օգտագործվում էին, և մենք ունեինք կապեր աջակողմյան ուժերի հետ: Ընդհանրապես մշտապես ասվել է` մենք իշխանությունների հետ ենք, բայց հետևանքներն էլ այսպիսին են:

Սիրիայի ընդդիմությունն, անշուշտ, միացյալ ընդդիմություն չէ, ես չեմ նկատել, որ այդ ընդդիմությունը հակահայկական դիրքորոշում ունի, բայց նման դրսևորումներ կարող են լինել ընդդիմության մեջ, և դա անխուսափելի է, քանի որ նրանք գիտեն, որ հայերը մոտ են եղել Ասադի ընտանիքին ի սկզբանե: Այսինքն` այստեղ հարցն այն չէ, որ մենք պետք է տարբեր քաղաքականություն վարենք, մենք այդ ուժը ներսում չունենք: Եթե ՀՀ իշխանությունները պետք է մտածեն այս ուղղությամբ, և ոչ միայն Սիրիայի պարագայում, այլև` Լիբանանի, Եգիպտոսի և այլն, ապա իմ կարծիքով` ռազմավարական տեսանկունից պետք է հարցը դիտարկել, և փորձել հասկանալ, թե լավագույն լուծումը ո՞րն է, և պետք է փորձել մեր ժողովրդի, մեր պետության շահերից բխող լավագույն ճանապարհը գտնել: Այդ երկրներում, միևնույն է, անկախ ամեն ինչից, հայաթափում տեղի է ունենում, և դա կշարունակվի: Անշուշտ, մարդիկ իրենք են իրենց ապագայի համար որոշում կայացնում, բայց իշխանությունները կարող են մտածել, քաղաքականություն մշակել, որ այդ մարդիկ, օրինակ, Հայաստան տեղափոխվեն, ոչ թե Միացյալ Նահանգներ կամ այլ երկրներ: Ժամանակին ես Իրաքի պատերազմի ընթացքում նույն դիրքորոշումն ունեի, Իրաքի փորձն արդեն ունենք: Երբ ՀՀ իշխանություններին նույնը ասացի Լիբանանի պատերազմի ժամանակ` նրանք ինձ ասացին, թե լիբանանահայերը խնդրել են, որ նման նախաձեռնություն չլինի Հայաստանի կողմից: Հիմա Հայաստանն ա՞յդ վիճակում է, իշխանությունները կարո՞ղ են ներգաղթ կազմակերպել` չգիտեմ, կարծես իրաքահայության դեպքում փորձը այնքան էլ հաջող չէր 2000-ականներին: Բայց նշեմ, որ սա Հայաստանի և այդ երկրների իշխանությունների ձախողումն է նաև, ուստի լավ ընտրություն կատարելու հնարավորություն չունենք, որ կարծենք, թե սիրիահայությունը կարող է ինչ-որ քաղաքականություն վարելով` փրկվել... Այդ երկրները իրենց ճանապարհը ունեն, մենք տեսնում ենք այսօր, որ այդ հեղափոխություններում մեծ են կրոնական, իսլամական շարժումները:

15.02.2012 | Էմմա Գաբրիելյան,1in.am