АРМИНФОЦЕНТР: Ереванская газета «Азг» («Нация») опубликовала статью "Подлог, который превращается в заговор" - "ԶԵՂԾԱՐԱՐՈՒԹՅՈՒՆ, ՈՐ ԴԱՎԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ Է ԴԱՌՆՈՒՄ" о, мягко говоря, не совсем благовидных действиях всем нам известного в Москве Карена Микаеляна. Напомним, что в мае этого года в «Президент-отеле» был проведен российский «съезд», на котором никому не было даже позволено что-либо обсуждать, а лишь избрали списком 40 делегатов для участия в общем съезде (состоится 10 декабря в Париже).

После этого проведение выборов делегатов от Армении (на остальные центры Спюрка уже не хватало времени) стало неизбежностью. «Юсисапайл» уже сообщал, что в Ереване эта попытка закончилась неудачей: оргкомитет под руководством Коммандоса (Аркадия Тер-Тадевосяна) и в составе председателей крупнейших землячеств армян Западной Армении отказался от участия в предполагаемом съезде. И вдруг из интервью Карена Микаеляна (опубликовано нами вчера) узнаем, что от Армении в Париж поедут 30 делегатов. Как это произошло рассказывается в публикуемой статье на армянском языке. Одновременно легендарный "Командос" говорит о провокационной деятельности Карена Микаеляна и о намечаемых им (К.Микаеляном - ред.) антиармянских заявлениях на съезде в Париже. От себя добавим, что  участники московского съезда, особенно приехавшие из регионов, были беззастенчиво использованы как бессловесная декорация, и раз никто не возмутился, значит они того заслуживали: не зря российскую диаспору называют аморфной и лишенной национального достоинства.
Тем большее уважение мы испытываем к нашим соотечественникам в Ереване, которые не захотели смириться с высокомерным жульничеством, столь присущем «азгаин джочер» (нац. начальникам) Москвы.

ԶԵՂԾԱՐԱՐՈՒԹՅՈՒՆ, ՈՐ ԴԱՎԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ Է ԴԱՌՆՈՒՄ

Տպագրվող հոդվածը մեր թերթում հաջորդական 3-րդ անդրադարձն է Արեւմտահայ երրորդ համագումարի նախապատրաստության ընթացքի վերաբերյալՙ թեր եւ դեմ կարծիքներով: Ըստ էության, ոչ ոք դեմ չէ այդ նախաձեռնությանը, ցեղասպանված եւ հայրենազրկված արեւմտահայության ժառանգորդների համախմբմանը: Սակայն ինչ վերաբերում է կազմակերպման աշխատանքներին եւ նախաձեռնողներից ոմանց գործելակերպին ու հայացքներին, իրո՛ք այնտեղ լուրջ խնդիրներ կա, ինչին նվիրված է ստորեւ լույս տեսնող հոդվածը:

Օրերս «Հայաստանի Հանրապետություն» թերթում պաշտոնական մի հայտարարություն կարդացի, որտեղ վերամբարձ ոճով եւ հանգամանալից գրված է Փարիզում կայանալիք Արեւմտահայոց երրորդ համագումարի հայաստանյան համաժողովի նախապատրաստական եւ պատգամավորների ընտրության նպատակով կայացած համաժողովի մասին:

Ընթերցողին այս անցուդարձին ծանոթացնելու համար մի փոքրիկ նախապատմություն ներկայացնեմ:

Սփյուռքում արեւմտահայերի խնդիրներով զբաղվող երկու հասարակական կազմակերպություն տարիներ ի վեր արդեն կար. մեկըՙ Լոս Անջելեսում, մյուսըՙ Փարիզում: Երկուսն էլ գործում են մեկը մյուսից անջատ եւ համագործակցության ոչ մի քայլ չեն անում: Վերջին տարիներին Մոսկվայում նույնպես այդ նույն խնդիրներով եւ մոտավորապես նույն անվանումով ստեղծվում է «Արեւմտահայոց միջազգային կազմակերպություն» (այսինքնՙ տարբեր երկրներում ապրող հայերի, այլ ոչ թեՙ ազգերի կազմակերպություն) կազմկոմիտեն պատրաստվում է համագումար հրավիրել Փարիզի Սեւր արվարձանում: Արեւմտահայերի առաջին եւ երկրորդ համագումարները կայացել են համապատասխանաբար 1917 թ. եւ 1919 թ. Երեւանում: Այս կազմկոմիտեն իրեն հայտարարել է նախորդ համագումարների իրավահաջորդը եւ նախաձեռնել է երրորդ համագումարի բացումը, որի խնդիրը, կազմկոմիտեի տնօրեն Կարեն Միքայելյանի նախնական հայտարարությամբ, պետք է լինի արեւմտահայոց ներկայացուցչական մարմին ստեղծելը:

Երեք կազմակերպությունների ինքնաբուխ ստեղծվելը (հուսանք ՙ ինքնաբուխ) համահայկական կարեւորագույն խնդրի արծարծման եւ լուծման ուղիներ փնտրելու գործում երիցս արդարացված ու տրամաբանական կլիներ, եթե երեքը միավորվեին, համակարգեին իրենց ծրագրերն ու գործողությունները, կենտրոնացնեին գիտական եւ նյութական հնարավորությունները եւ որպես նախանձախնդիր օժանդակ ուժՙ դիմեին ՀՀ նախագահին եւ հորդորեին, որպեսզի նա միջազային կառույցներում, հենվելով ԱՄՆ նախագահ Վուդրո Վիլսոնիՙ իրավաբանորեն անխոցելի Իրավարար վճռի վրա, առաջ քաշի հայոց պահանջատիրությունը, իսկ իրենքՙ ցեղասպանությունից փրկված արեւմտահայերիՙ տարագրության մեջ ծնված ժառանգները, միջազգային իրավունքի սուբյեկտ եւ շահառու ՀՀ-ի կողմից կճանաչվեին պոտենցիալ շահառուներ: Մի խոսքով, ժամանակակից քաղաքական լեզվով ասած, այդ միավորված կազմակերպությունները «լոբբիինգ» կանեին միջազգային եւ դիվանագիտական հետնաբեմերում: Բայց այդ միավորումը չի կայանում, քանի որ նրանց միջեւ սկզբունքային լուրջ տարաձայնություններ կան եւ նրանցից յուրաքանչյուրն ակնհայտորեն հզոր տերություններից երեքիՙ ԱՄՆ-ի, Ֆրանսիայի եւ Ռուսաստանի շահերի «պաշտպաններն են»: Անդրադառնանք Երեւանում վերջին չորս ամիսներին արեւմտահայոց լիազոր մարմին ստեղծելու միտումն ունեցող եւ առաջիկա համագումարը նախապատրաստող միջազգային կազմկոմիտեի գործունեությանը, որի գործադիր տնօրենը մոսկվայաբնակ 85-ամյա Կարեն Միքայելյանն է:

Արեւմտահայերի ժառանգների լիազոր ներկայացուցիչների համաժողովը կազմակերպելու նպատակով Երեւանում ստեղծվում է կազմկոմիտե, որում ընդգրկվում են հայ մտավորականությանՙ արմատներով արեւմտահայ նշանավոր անձինք, ովքեր նաեւ իրենց մասնագիտության բերումովՙ գրականագետ, պատմաբան, իրավագետ, թուրքագետ, կարող էին գործուն օժանդակություն բերել մեր ազգային պահանջատիրության ծրագրերի իրականացմանը: Եսՙ որպես լրագրող, մասնակցել եմ կազմկոմիտեի մի քանի նիստերին. դրանք զուտ ճանաչողական, վերլուծական եւ կազմակերպչական նիստեր էին, եւ ոչ ոք կասկած անգամ չուներ, որ դեպքերն այդպես անկանխատեսելի եւ կտրուկ կփոխեն իրենց ընթացքը, բովանդակությունն ու քաղաքական ուղղվածությունը: Երբ կազմկոմիտեն բանավեճերի ժամանակ փորձեց ծանոթանալ Կ. Միքայելյանի ելույթի բովանդակությանը, ինչպես նաեւ հստակեցնել Փարիզում կայանալիք համագումարի հիմնական ծրագրերը, եղավ Կարեն Միքայելյանի խուսափողական պատասխանը, սակայն հայաստանյան կազմկոմիտեի անդամներըՙ գեներալ-մայոր Արկադի Տեր-Թադեւոսյանի նախագահությամբ, պնդեցին, որ Կարեն Միքայելյանն իրենց ներկայացնի փարիզյան համագումարում իր կարդալիք զեկուցման բովանդակությունը: Բանավեճի ժամանակ կազմկոմիտեի անդամները եւ հայրենակցական միությունների նախագահները անվերապահորեն դեմ էին համագումարում քաղաքական որեւէ հայտարարություն անելուն:

Ահա այդ հայտարարությունը, որին դեմ էին հայրենակցականները եւ կազմկոմիտեն.

«Ներկայիս Հայաստանի Հանրապետությունը, համաձայն իր Սահմանադրության, իրավահաջորդը չէ Առաջին Հանրապետության, լիազորված չէ աշխարհում սփռված արեւմտահայերի շահերը ներկայացնել: Ի վիճակի չէ առնվազն տեսանելի ապագայում ստանձնելու արեւմտահայության ճակատագրին եւ ապագային առնչվող յուրահատուկ խնդիրների, հատկապես պահանջատիրության խնդրի լուծման առաքելությանը» (լեզվաոճական սխալների համար պատասխանատու չենք – Մ. Բ.):

Սակայն, երբ համաժողովի նախորդ օրը ծանոթացան Կ. Միքայելյանիՙ փարիզյան համագումարի զեկուցման տեքստին, համոզվեցին, որ իրենց նա մինչ այդ մոլորության մեջ է գցել, քանի որ զեկուցման մեջ առկա է ոչ հայանպաստ մի բանաձեւ, եւ առավել եւս դա ՀՀ-ի ինքնիշխանության եւ սահմանադրության դեմ կոպիտ ոտնձգություն է: Կազմկոմիտեի անդամները եւ հայրենակցական միությունների նախագահները հորդորեցին Կ. Միքայելյանին զեկուցումից հանել այդ պարբերությունը, հակառակ դեպքում իրենք չեն մասնակցի հայաստանյան համաժողովին: Կ. Միքայելյանը կտրուկ հրաժարվեց այդ փոփոխությունը կատարելուց: Որպես պատասխանՙ կազմկոմիտեի նախագահը, անդամները եւ հայրենակցական միությունների 16 անդամներից 13-ը գրավոր հրաժարվեցին համաժողովը կազմակերպելուց, դրան մասնակցելուց եւ այն բնորոշեցին հակաիրավական եւ անօրինական: Սա կազմկոմիտեի եւ հայրենակցականների ստորագրություններով տրված եզրակացություն է. «… Միեւնույն ժամանակ, հայտարարում ենք, որ որեւէ մեկը լիազորված չէ Հայաստանը ներկայացնելու 2011 թ. դեկտեմբերի 10-ին Փարիզում (Սեւրում) նախատեսված ժողովին: Որեւէ անհատի կամ անհատների խմբի մասնակցություն նշյալ ժողովին մեր կողմից կդիտարկվի ինքնագործունեություն եւ լիազորություններ չունեցող…»: Մինչդեռ Կ. Միքայելյանը ինքնակամ, երեք հայրենակցական միությունների նախագահների եւ պատահական մարդկանց մասնակցությամբ հայաստանյան համաժողով է անցկացնում եւ թերթում հայտարարություն անում, թե համաժողովն անցել է կազմկոմիտեի, նրա նախագահի եւ հայրենակցական բոլոր միությունների նախագահների եւ հայ մտավորականության լավագույն ներկայացուցիչների մասնակցությամբ: Կ. Միքայելյանը չէր զլացել եւ թվարկել էր չներկայացած հայրենակցականների անունները եւս:

Ինչո՞ւ է Կ. Միքայելյանը դիմել զեղծարարության եւ գրավոր ու ստորագրություններով իրենց անհամաձայնությունը հայտնած եւ համաժողովին մասնակցելուց հրաժարված անձանց ներկայությունը կեղծել:

Շատ պարզ պատճառով. Կ. Միքայելյանին պետք էր ամեն գնով հայաստանյան համաժողովն անցկացնել եւ վավերացնել նրա կայանալը մամուլում: Այս զեղծարությունը, ճիշտ է նյութական, փողային բովանդակություն չունի (հայտնի է, որ յուրաքանչյուր զեղծարարություն քրեորեն պատժելի է), սակայն սա ավելի վտանգավոր է, քանի որ փարիզյան համագումարում կարդացվելիք հայտարարությունը ոչ թե մի քանի անձի, այլ ամբողջ մի ազգի շահերի եւ նրա ինքնիշխան պետության դեմ է լինելու:

Ո՞ւմ է դա ձեռնտու: Իհարկե ոչ մեզՙ հայերիս:

Հ. Գ. Արկադի Տեր-Թադեւոսյանը հարցազրուցի ժամանակ ինձ ասաց. «Կ. Միքայելյանի գործողություններն իրավական չեն, քանի որ մեկ տարի առաջ ֆինանսական հարցերում անհամաձայնության պատճառով նրան հեռացրել են կազմկոմիտեի տնօրենի պաշտոնից: Նա հանձնել է նաեւ կազմակերպության կնիքը: Իսկ ինչ վերաբերում է այս համաժողովն անցկացնելուն, ապա այն իրավական չէ մի քանի պատճառներով.

ա) Կ. Միքայելյանը տվյալ դեպքում մասնավոր անձ է, այլ ոչ ՙ կազմակերպության նախագահ,

բ) կազմկոմիտեն ստեղծելիս այդ փաստը թաքցրել է բոլորից,

գ) դրժել է ընդհանուր պայմանավորվածությունը եւ փարիզյան համագումարի ելույթում քաղաքական հայտարարություն է պատրաստել,

դ) մամուլում կեղծ տեղեկություն է հրապարակելՙ համաժողովին չմասնակցած կազմկոմիտեի նախագահի, անդամների եւ հայրենակցական միությունների մասին:

Փարիզյան համագումարին մասնակցելու հրավեր (մանդատ) ստացած մեր հայրենակիցները հայտնվել են մեծ տերությունների քաղաքական որոգայթի մեջ: Մենք նրանց զգաստության կոչ ենք անում:

Ահա այսպիսի անօրինական համաժողով է կազմակերպել Երեւանում «Արեւմտահայոց միջազգային կազմկոմիտեի»ՙ ինքնահորջորջմամբ տնօրեն Կ. Միքայելյանը:

ՄԱՐԻ ԲԱՐՍԵՂՅԱՆ
«ԱԶԳ» ՕՐԱԹԵՐԹ #219, 03-12-2011

перепечатано в "Юсисапайле"